Yaşamdan Bir Pencere

Ne de zor gelir her şey ardında bırakıp yok saymaya çalıştığını bir kez daha denemek. Tüm sancılarıyla geçirdiğin kabus olup üstüne çöken ve bütün hayal kırıklıklarını tattığın bir serüveni sonsuz bir dinginlik özlemiyle iç çatışmalar ,hesaplarla sonlanan ama sessiz ve derinden izler bırakan bir süreci yaşadıysan bir de..

Evet zordur herkesin beklediğinin aksini yapmak. Herkesi şaşırtacak kadar cesaretli veya “enayi” olmak. Sadece aklın ve mantığın hâkimiyetinde belki de doğrulardır senin görmek istemediğin ve durmadan yüzüne haykırılan.

Riskleri senden fazla görenlerin bir daha düşün demelerine -ki aldırış etmediğini düşünürler- karşın için için sancılarını yaşadığın ve aslında en karmaşık duygularla ayakta ve sağlam durmaya ve böyle görünmeye zorlayan günlerdir seni yiyip bitiren.

Yine de değer yaşam bir daha asla dediklerine bile bir kez daha gülümsemeye. Aptalca bir inat için değil elbette ya da körü körüne bir aldanışa. Hayatta mutlak bir mutluluğun azıcık aklı olanlar için bile mümkün olmadığını bile bile, kaybedilen zamanın bir daha asla geri getirilemeyeceğini göre göre ya olursa demene sebep vardır mutlaka.

Çünkü yaşam siyahla beyazdan ibaret değildir ve çünkü insan affettiği zaman yücelir, başkalarının gözünde küçülmeyi göze alanlar belki de kendi benliklerinde büyür. Yücelmek arzusu duymadan ama acıyla, sabırla, öfkeyle, kahırla ve umutla büyür insan. Büyüdükçe küllenir acılar tozpembe hayaller kaybolur. Rengi grileşse de hayaller varlığını umutlar sancısını sürdürür diyorum sonra. Ardında bıraktığın acılar yenilerinin aşısıdır ki kaçınılmaz bir salgın gibidir yeni acılar ve bu salgın mutlaka seni de yakalar….

Affetmeyi deniyorum şimdilerde bana kahır dolu yıllar yaşatan yaşamı, yaşamımı. Sakın ha! , dur yapma! çırpınışları arasında deniyorum. Kaybetmeyi çoktan göze aldım, bir zerre huzuru” bulur muyum?un” kaygısını umuda taşıyarak. Ben affetmeyi son kez deniyorum da bana öyle geliyor ki ne hayat ne de sevdiklerim beni bir daha affedecek..