Papatyadan Sözler…

Zemheri kışlarda papatya tohumları yüreğimin buzul toprağının altında uyurken yazıldı bu papatyadan yalnızlık sözleri…
“Varsın zemheri kışlarda donakalsın buzul yüreğim.
Senin görmediğin güneş hasretim olsun.
Ve senin anılmadığın sabahın akşamında öleyim…”

Papatya:
Dünyamızın tüm sıradanlığına inat her insanın içinde barındırdığı sıra dışılıktır…
Yokluğun en büyük esin kaynağı olduğu coğrafyalarda, annelerin kız çocuklarının saçlarına ördüğü taçlarda; sevgi yüklü yaratıcılıksın. Saçlara konan bu papatyadan taç gök kuşağı renklerindeki hayatın izdüşümüsün. Bazen de haylaz bir çocuğun cam misketlerinin yanaklarından yansıyan ışıklardasın papatya. Dijital çağın yaratığı “smile “ ye inat; doğanın ve doğallığın gülümseyen yüzüsün.
Hayatın gülümseyen yüzünün gamzelerinde açan papatyaları ” aşkın falı” uğruna yolmak ise; hayatın gülümseyen yüzene ve güzelliğe ihanettir. Çiseleyen Nisan yağmurlarının sana değmesi ise; suyun, beyazın duruluğundaki yolculuğudur…
… Yoldan çıkmamızsa eğer yolculukta olmamız; bu güzeli keşfetme macerasıdır. Bu yolculukta tüm insanlığın evrensel bir dille şarkılar söyleyip, coşkuyla akan bir nehrin ulaştığı duru bir ışıktır güzelliğin. Duyular âlemimizin algıladığı hem bakanın hem de bakılanın içinde gelişen coşkun yaşama sevinçlerimizdir; güzelliği papatyanın. Görüntüsü barındırdığımız duygularla değişir. Bu yüzden her güzellik esrarlı. Ve bu esrar kendimizindir. Bu güzellik bizleri tutsak alırken bizleri bizden ötelere özgürleştirir.
Ve sevgi özgürleştirir.
Bu serüvenin sonunda ise:
– Toprağın gerdanına kondurulmuş güneş öpücüğündeki Nirvanamsın papatya.