Nerede maviliklerimiz, nerede mavi gülüşlerimiz?

Hayat ne idi bizler için? Ansızın ölüp gitmek mi yoksa sonu olmayan hayallerinin peşinden koşmak mı? Bembeyaz bir sayfayı kapkara çiziklerle doldurmak mı yoksa başkalarının sayfalarını karartmak mı?

O, pamuk iplik yumaklarının üzerinde sımsıkı sarılmışcasına, salına salına sürerken neleri bırakıyor geride, neleri yaşamamıza izin vermiyor kendinden sonra? Soruyorum, durmadan soruyorum… Hangimiz anladık ki onu, neden bizlere bahşedildiğini hangimiz anladık?

Neden bembeyaz başlar ve neden kapkara biter? Nedenini söyleyin bana, neden yaşıyoruz hâla?

Sonsuzluğun kıyısında dolaşan hayatlarımız, dünyaya sımsıkı sarılmışken bitiveriyor işte.Dünyalar, sevenlerimizin başına yıkılırcasına…Kapkara bir mürekkep akıyor damarlarımdan, kapkara…Gözlerim kara, gökyüzü kara…Nerede maviliklerimiz, nerede mavi gülüşlerimiz? Şimdi gösterin bana.Gösterin ki inanayım sonsuz mutluluklara.

Tertemiz bir hayat sona eriyor ömrünün baharında.Yaşadıklarını sormayın bana; kim bilir kaç gökyüzü, kaç  güneş tanıyacaktı, kaç dala konacaktı daha.Hep beraber gülücüklerini sayacaktık, hep beraber gülecektik onla…

Düştü hepsi birer birer düştü o gülücüklerin….

Mekanın cennet olsun, huzur seninle olsun kardeşim…

Bu şarkıyı, Düş Sokağı Sakinlerini severdin…
[audio:http://www.yazarvizor.com/wp-content/uploads/2010/09/olumler.mp3|titles=olumler]